هنر این نیست که نقاش و خطاط و عکاس و... باشیم...که این هم هنر است لکن...

 ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم / جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

 عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است / کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

 رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم / سرّ حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم

 آسمان کشتی ارباب هنر می شکند / تکیه آن به، که بر این بحر معلق نکنیم

(حضرت حافظ )

لکن... در نظر حافظ، ارباب هنر کسی ست که...

 بد کسی را در پشت سرش نمی گوید...

 به کسی ظلم و جفا نمی کند...

 دیگران را سیاه و گنهکار و خود را سپید و نورانی نمی داند...

 قضاوت بی جا نمی کند که درویش به این دلیل که ما می گوییم ندارد و توانگر به این دلیل که ما می گوییم دارد، که این هر دو قضاوت بد است و  مصلحت آن است که کار بد، مطلق نکنیم...

 برای رسیدن به حق خود، از راه غلط و باطل نمی رود... 

 و... جوری مسلمانی نمی کند که به دفتر دانش (قرآن) خدشه وارد شود؛ درست است که ابوسعید ابوالخیر می گوید: عیب از مسلمانی ماست،  اما چرا باید رفتار و اخلاق یک غیر مسلمان از ما بهتر باشد؟ که به ما رو کند و بگوید: اگر قرآن آدم ساز بود پس چرا تو را آدم نکرده است؟! 

اگر اینگونه بودیم...واقعا هنر داریم و ارباب هنریم...

حال به اینجا که می رسد...

روزگار، بد می کند با ارباب...

همه می گویند: خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو...

ارباب می گوید...خواهی نشوی رسوا، همرنگ حقیقت شو...

این تضاد و تقابل چه می کند با جان این ارباب؟

این روزگارِ معلقِ بی عنایتِ سخت دل...کشتیِ اربابِ هنر... می شکند...

چرا که همه دارند با باد می روند، با موج همراه می شوند...

اما ارباب... در ردیف باد هست... اما در مقابل آن...در مقابل موج...در مقابل طوفان...

این است که...

گاهی جگرت می سوزد... می شکنی...

و این هیچ است...

که تازه شده ای، یک لحظه ی فاطمه سلام الله علیها

و این لحظه لحظه هاست که می سازد و آباد می کند ما را...

گاهی،خواهی نشوی همرنگ...باید، رسوای جماعت شوی...