مثل لیوانِ آبی...

سجادِ سرم...

سجاده می خواهد...

می خواهم سر به مهری را...

لیوانِ آب...

رفع عطش...

افطارِ سحرگاهی...

گاه به جایی می رسیم که به سکوت هم مشکوک می شویم...

به اینکه چرا با همه ضلالت ها...

مورد سرزنش قرار نمی گیریم...

مدام منتظر بلای خالق...اما...

خدا...

می بیند...ناراحت می شود...

وقتی برای خدایی شدن قسم هایم پشیمان می شد...

و در خلاصه ی تمام سایه هایم...

پرنده ای پر نمی زد...

می گفت...

کاش...

با نوازشم، به خواب غفلت نمی رفت...

همانم که برای زندگی، با تو بود...

اما برای با تو بودن، زندگی نکرد...

شکست...

باور کردنی ترین اتفاق است...

برای زندگیِ بی تو...

تقصیر...